Pazartesi, Temmuz 19, 2010

uyanmak

anımsıyorum saçlarını uyuklarken, yarı açık gözlerimde,
güneşten farksız; sarı, yüzüme dökerdin.

aynı anda tırnaklarını tenime değdirişini ve
yavaşça batırışını da anımsıyorum, hatta gitgide
bu aldanmacaya ortak oluyorum, ellerini arıyorum.

aslında hala bıraktığın izleri gururla taşıyorum.

gözlerim kapanıyor, uykuya dalıyorum ve
daha çok yaklaşıyorum sana. öyle ki kalp atışlarını
göğüs kafesimde hissediyorum.

sesini duyuyorum, gözlerini görüyorum, artık eminim,
ancak bir rüya olabilecek kadar güzel.

ama affet, fazla uzun kalamayacağım. kalmak, sensiz bir güne uyanmanın nasıl bir duygu olduğunu bir kez daha anımsamamak isterdim.

çok uzun sürmüyor, önce saçlarının yerini artık neyin habercisi olduğu umrumda olmayan ve usul usul göz kapaklarımın ardından seyrettiğim güneş ışıkları alıyor.

göğsümden kopup gidiyorsun,
artık ellerini aramaya, bulmaya,
tutmaya gücüm kalmıyor, tek yapabildiğim
uyanmak.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder